معرفی گونه انجیلی توسط مهندس ارسلان همتی
انجیلی در زبان ترکی منطقه آستارا «دمیر آغاجی» نام دارد و با نام‌های آسوندار، انجیلو، انجول، تویی، تفی یا زوند نیز شناخته می‌شوند و به دلیل استحکامش در دنیا به درخت ایرانی یا چوب آهن معروف است.
درختان انجیلی در ارتفاعات پایین‌دست جنگل‌های شمال و فقط در نوار جنوبی دریای خزر و البته منطقه سوادکوه رشد می‌کنند که از نظر تعداد ۱۰.۵۴ درصد و از نظر حجم ۵.۴۴ درصد از جنگل‌های هیرکانی را به خودش اختصاص داده است.
انجیلی درختی است عجیب با قامتی بلند که ارتفاع آن به ۲۵ متر نیز می‌رسد. برگ‌ها و تنه درخت انجیلی یکی از خصوصیاتی است که در این درختان بیشترین توجه را به سمت خود جلب می‌کنند.
برگ‌های جوان این درخت، به رنگ بنفش مایل به قرمز هستند و بعد از آن در تابستان به رنگ سبز تیره و درخشان تبدیل می‌شوند و سرانجام در فصل پاییز برگ‌های این درخت درخشان به رنگ‌های مختلف زرد پر رنگ نارنجی سوخته و پر رنگ و رنگ قرمز روشن خالص جلوه نمایی می‌کند.
تنه درخت اجیلی نیز به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز است. سطح این درخت صاف و صیقلی شده با لکه‌های قهوه‌ای روشن تا کرم‌رنگ است و در فصل زمستان حس گرما را به بیننده منتقل می‌کند.
یکی از نکته‌های جالبی که درباره این درختان وجود دارد این است که اگر چند درخت انجیلی را در مجاورت یکدیگر قرار بگیرند، معمولا از محل تنه به یکدیگر جوش می‌خورند. اگر چه حتی تنه درختان مجزا باشند، اما به ظاهر در قالب یک تنه واحد و تنومند، کلونی‌ای از درختان را تشکیل می‌دهند. این گونه با توجه به نقش و نگارهای باستانی در تنه، برخلاف سایر درختان استوانه‌ای نیست و پوستی جداشونده و خالدار دارد.
کاربرد انجیلی
تنه این درخت به دلیل داشتن بافت سخت و الیاف قوی به راحتی آتش نمی‌گیرد و با تبر و اره بریده نمی‌شود، به همین دلیل در ساخت پل و تونل‌ها کاربرد دارد. ریشه و برگ‌های انجیلی مصرف دارویی دارد و امروزه در بسیاری از کشورهای دنیا از گونه انجیلی برای زیباسازی شهری استفاده می‌شود.
